Geliştirici açısından mimariye derinlemesine inmek, @wardenprotocol'a bakış açımı değiştirdi.

İnsanlar sık sık "AI-yerel zincirler" hakkında konuşuyor, ancak Warden, bu fikrin temiz bir şekilde kodun kendisinde ifade edildiğini gördüğüm ilk örnek.

Beni en çok şaşırtan şey, sistemin ne kadar belirgin bir şekilde bölündüğüdür:
ajanlar yürütme mantığını yönetir, niyetler amacını tanımlar ve OApps etkileşim katmanını şekillendirir.
Üç bağımsız sütun—ama onlarla inşa ettiğinizde, bir bütünleşik motor gibi davranıyorlar.

Bu ayrım, tasarım teorisinden daha fazlasıdır.
Bu, bir katmanı diğerlerini rahatsız etmeden ayarlayabileceğiniz, yükseltebileceğiniz veya genişletebileceğiniz anlamına gelir.
Yeni ajan mı? Takın.
Yeni niyet formatı mı? Evreni yeniden yazmadan ekle.
OApp uzantıları mı? Çerçeveye sorunsuz bir şekilde yerleşiyorlar.

Geliştiricilere ekosistemi her seferinde bozma riski olmadan deneme yapma fırsatı veren bir tür modülerlik.

Ve o zaman Warden'ın "AI-native L1" sloganı benim için gerçekten anlam kazandı.
Yüzeyde modern olmakla kalmıyor, iç yapıları uzun vadeli uyum sağlamak için inşa edilmiştir.
En hızlı ölçeklenen ekosistemler genellikle bu tür temiz, esnek bir temelle başlar.