Geleneksel zincir üstü borç verme, büyük bir havuz gibidir; herkes parasını içine koyar, faiz oranı eğriye ve kullanım oranına göre dalgalanır. Kolay gibi görünse de aslında pek de karlı değildir: Para yatıranların getirisi düşer, borç alanların maliyeti yükselir, aradaki faiz farkı ise boşuna harcanır.

Morpho'nun yaklaşımı ise çok daha doğrudan: Eşleşme olabiliyorsa doğrudan eşleştirme yapılır, eşleşme olmazsa eski protokole devredilir. Yani Aave ve Compound gibi olgun havuzların üzerinde bir hızlı geçiş yolu oluşturulmuş olur. Fonların önce alt protokole yatırılarak güvenlik ve likidite sağlanır, eşleştirme motoru uygun karşı tarafı anlık olarak tarar ve miktar ile faiz oranı uyuştuğu anda anında bire bir borç ilişkisine geçilir.

Bu sayede, borç veren daha yüksek getiri elde ederken, borç alan daha düşük ve net faiz öder; alt havuzlar ise boşta olan likidite ihtiyacını karşılamaya devam eder. Kullanıcı açısından ekstra bir zorluk yoktur ancak sistemdeki yapısal sürtünme katmanı sürekli olarak incelir.

Bu bir slogan değil, somut bir verimlilik artışıdır. Eskiden pasif olan likidite eşleştirmeye dahil edilir ve toplam sermaye kullanım oranı daha da dengelenir. Asıl önemli olan ise Morpho'nun piyasaya yeni bir risk kuralı öğretmemesidir—teminat, tasfiye, oracle gibi unsurlar yine olgun protokolleri takip eder, kurumsal ekiplerin yeni ve yabancı bir sistemi baştan değerlendirmesi gerekmez; yalnızca fiyat ve likiditeyi hizalayan bir hızlandırıcıya entegre olurlar.

Gerçek kullanım senaryolarında, bu mekanizmanın hayal gücü oldukça geniştir.