ETH 4800’e çıktığında aslında zirve sinyalini çoktan görmüştüm.

O dönemde planım çok netti—uzun vadeli short açıp, o büyük düşüşten faydalanacaktım. Ama birkaç gün sonra tereddüt ettim: Kimisi vadeli işlemler uzun süre elde tutulmaz dedi, kimisi dalgalanmalara göre esnek olmalı dedi. Çok fazla dinleyince kendi yargım bulanıklaştı, sonunda pozisyonu erken kapatıp piyasadan çıktım.

Şimdi geriye dönüp bakınca, o seviye gerçekten dört yılda bir gelen bir short fırsatıymış. Önceden tahmin etmiştim ama uygulayamadım.

Daha da ironik olanı 2020’deki döngüydü. Ayı piyasasının en dibinde, bir arkadaşla anlaşıp 300.000 TL ile kademeli alım yapacaktık. Sonra her gün araştır araştır, ama fırsat gelince kararsızlıkla hiç pozisyon açamadım. Boğa piyasası başlayınca da sadece başkalarının kazancını izledim.

Bu sefer de aynısı oldu—stratejimi belirlemiştim, ama kısa vadeli dalgalanmalardan dolayı erken kapattım, hiçbir şey kazanamadım.

Sorun nerede?

Sorun öngörüde değil, uygulamada. Kritik anlarda dış seslerden etkilenip kendi planımı uygulayamıyorum. Bilmekle yapmak arasında, aşamadığım bir engel var.

Bunu düzeltmezsem, kripto piyasasında ömür boyu yerimde sayacağım.

Bu sefer şunu net anladım: Asıl fırsat penceresi ayı piyasasında açılır. Herkes panikle satarken, sakinleşip projeleri araştırmalı, kademeli pozisyon açmalı. Emin olduktan sonra stratejiyi kararlılıkla uygulamalı, piyasa gürültüsünden etkilenmemeli.

Ya hiç yapmam, ya da yapıyorsam sonuç alırım. Bu kez bilgiyle eylem bir olacak.