Yatırımda en can sıkıcı olan şey hiçbir zaman hesabın kırmızıya dönmesi değildir; asıl mesele, paranın nereye gittiğini bir türlü anlayamamaktır.

Bir fon alırsın, karşı taraf sana uzun uzun anlatır: uzun-kısa dengesi, sıkı risk kontrolü, yıllık %12 beklenen getiri… Her şey kulağa çok profesyonel gelir. Peki gerçek portföy dağılımı? Göremezsin. Piyasa çöktüğünde tek yapabildiğin net değerini kontrol etmek, takım elbiseli o adamların ne yaptığını tahmin etmeye çalışmaktır. Bu münferit bir durum değil, geleneksel finansın temel tasarımıdır—bilgi asimetrisi başlı başına bir iştir.

Varlıklı insanlar şeffaflığı satın alabilir: analist tutar, veri abonesi olur, fon yöneticileriyle kahve içer. Peki ya sıradan insanlar? Onlara sadece tanıtım broşürleri ve sunum PPT’leri kalır. Strateji ne kadar net anlatılırsa anlatılsın, uygulamada bir hata olup olmadığını asla teyit edemezsin. Sözde güven, para işin içine girince aslında son derece kırılgandır.

Zincir üstü (on-chain) finansın tüm bunları değiştirmesi gerekiyordu. Gerçekte ise, DeFi son yıllarda borsa, borç verme, vadeli sözleşmeler, AMM gibi yenilikler getirse de, varlık yönetimi hâlâ bir kara kutu. Çoğu strateji hâlâ “ben ne yaptığımı söylüyorum, sen de inanıyorsun” modelinde, sadece ortam değişmiş ama bilgi asimetrisi oyunu devam ediyor. Şeffaflık sloganı çok atılıyor ama gerçekte uygulama neredeyse yok.

İşte bu yüzden Lorenzo dikkatimi çekti. Stratejistlerin hikaye satmasına yardımcı olmak yerine, stratejiyi doğrudan zincir üstüne taşır; kod ve veriler herkesin görebileceği şekilde açık olur. Portföy büyüklüğü, kar-zarar durumu, işlem mantığı, risk maruziyeti—hepsi orada, çeyrek raporundaki birkaç belirsiz ekran görüntüsü değil. Artık sonucu pasifçe kabullenen bir “acı çeken” değil, kartları anlık görebilen bir katılımcısın.

Zincir üstünde olması gereken işte tam da budur.