#特朗普撤销农产品关税 2018 yılının o kışında, Chengdu Ba Lizhuang'daki eski bir çatı katında yaşamaya çalışıyordum. Altıncı katta asansör yoktu, her gün merdiven çıkmak bacaklarımı zayıflatıyordu, koridordaki rüzgar boynuma bıçak gibi saplanıyordu.

O zamanlar, girişimcilik başarısızlığının çukurundan yeni çıkmıştım, tüm ceplerimi ve kartlıklarımı karıştırarak 6100 lira bulmuştum - bu benim tüm birikimim.

Hayat ne kadar kısılıyor? Bir tencere beyaz lapayla iki öğün yetiyor, bir çay yumurtası eklemek için yarım gün düşünmek gerekiyor. Yemek siparişi? O da yok. Isınma? Bir saat açınca bir saat üzülüyor. Hatta telefon verisini bile hesaplayarak kullanmak zorundasın, ay sonunda aşmaktan korkuyorsun.

Tam o kemiklerine kadar yoksul olduğu durumda, bir soruyu düşünmeye başladım: Bir kez daha savaşmalı mıyım?

O zamanlar tüm kripto para dünyası bir buza benzer soğuktu, her yerde sıkışmış olanların inlemeleri vardı. Ama ben izlerken, aksine düşündüm - herkesin ucuz fırsatları kapmaya cesaret edemediği bu zaman, belki de fırsatların gizlendiği bir zamandır.

Ama bu 6100 lirayı kaybetmeye gücüm yok, saçma sapan harcamalar yapmaya da dayanacak gücüm yok.

Bu yüzden kendime üç katı kural koydum:

Birincisi, kumar oynamamak. İkincisi, şansa güvenmemek. Üçüncüsü, duyguların kontrolünde olmamak.

Alınabilecek her zaman küçük pozisyonlardır, dayanılabilecek her zaman en kötü sonuçtur.

Gündüzleri dışarı çıkıp ek iş yaparak hayatımı destekliyorum, akşamları ise yatak köşesinde K çizgilerine bakıyorum, telefon ekranım birkaç kez yüzüme düştü ama yenisini almaya kıyamıyorum.

Başkaları trend peşinde koşarken, ben eğilimleri izliyorum; başkaları bir gecede zengin olmaktan bahsederken, ben sabırla çalışıyorum.

O dönemde tüm gururumu kaybetmiş gibi hissettim, kafamda tek bir düşünce kaldı: Hayatın beni yere yatırıp sürtmesine daha fazla izin veremem.

Bir gece saat üçü geçtiğini hatırlıyorum, bütün gece grafiklere baktım, sonunda kritik bir noktada küçük bir pozisyon açtım. Patlama olmasını düşünmüyordum, sadece ters yönde hareket ederse hemen stop-loss yapıp çıkacağım.

Bu tür bir inatla, kendimi yavaş yavaş yukarı doğru sürüklüyorum.

Hiçbir mucize yok, aşırı kar da yok, sadece sağlam adımlarla, disiplinle yukarı tırmanmak.

Sonuçta, sürekli kesilmek mi istersin, yoksa en sonunda gülen kişi mi olmak istersin?